bogtur

Piramida wieku mieszkańców Środy Śląskiej w 2014 roku

Od kilku lat odradzają się na nowo tradycje winiarskie w gminie. Już od czasów średniowiecza produkcja wina w Środzie Śląskiej miała istotne znaczenie dla miasta i okolic oraz okolicznych mieszkańców, co dokumentuje herb miasta, na którym widoczne są winne grona, uprawiane w okolicy.

Zapomniana przez wiele lat tradycja odżyła na nowo i od 2005 roku, w każdy drugi weekend września, organizowane jest Święto Wina w Mieście Skarbów. Święto jest imprezą dwudniową. Pierwszy dzień poświęcony jest konferencji winoroślarzy i winiarzy, mającej na celu poszerzanie wiedzy i wymianę doświadczeń w zakresie uprawy winorośli i kultury winiarskiej. Drugiego dnia organizowany jest festyn etniczno-historyczny. Istotnym punktem festynu jest jarmark o charakterze średniowiecznego targu, na którym odbywają się prezentacja win i produktów lokalnych oraz pokaz dawnej sztuki rzemieślniczej. Uroczysty charakter święta podkreślają historyczne stroje przedstawicieli władz lokalnych i uczestników festynu^[15].

Świątynia była wzmiankowana w 1233 roku, wybudowano ją w 2. połowie XIII wieku, budowę korpusu nawy głównej rozpoczęto w 1248. W murach kościoła w 1248 z polecenia księcia legnickiego Bolesława II Rogatki spalono 500 mieszczan za sprzyjanie Henrykowi III Białemu. W latach 1378-1388 budowniczy Szymon zbudował nowe prezbiterium nakryte sklepieniem przez mistrza Klausa Parlera. Pod koniec XV w. świątynia przeszła w posiadanie zakonu rycerskiego z czerwoną gwiazdą, od 1540 jako kościół protestancki. W 1623 roku zostały zniszczone dach i sklepienia świątyni, które odrestaurowano w 1645 roku. W 1670 roku budowla została gruntownie przebudowana, natomiast część zachodnia została dobudowana około 1830 roku. W latach 1946-1948 i 1958-1959 przeprowadzono restauracje, w czasie której odsłonięto relikty budowli romańskiej z XII-XIII wieku^[2].

Architektura i wyposażenie

Obecnie jest to świątynia orientowana, murowana, wybudowana z cegły, rozplanowano ją na rzucie prostokąta, z wydzielonym prezbiterium zakończonym poligonalnie. Trzyprzęsłowe prezbiterium jest nakryte sklepieniem sieciowym, natomiast trzynawowy sześcioprzęsłowy korpus o układzie bazylikowym w nawie głównej nakryty jest sklepieniem kolebkowym, a w nawach bocznych nakryty jest sklepieniem krzyżowym. Jego zewnętrzne mury są pamiątką po świątyni późnoromańskiej wzniesionej na przełomie XII i XIII wieku. Była to bazylika ceglana o trzech nawach, zamknięta od strony wschodniej trzema absydami, i nakryta drewnianymstropem. Wyposażenie wnętrza reprezentuje się bardzo skromnie, składają się na nie rzeźbione w drewnie trzy ołtarze w stylu barokowym z początków XVIII wieku, ambona z 1677 roku, i znajdujące się w zakrystiiszafy w stylu późnogotyckim, w tym jedna z 1513 roku^[3].

Idąc ulicą Sikorskiego w Środzie Śląskiej w kierunku „Średzkiej Wody” zauważyć można nagłą zmianę krajobrazu – z miejskiego na wiejski.

Ma to miejsce mniej więcej na wysokości cieku Rokitnik, który przepływa pod ulicą na wysokości nieczynnej już fabryki mebli. I nie ma się czemu dziwić. Obszar ten to teren dawnej wsi – jednej z najstarszych w naszym regionie.

Wieś ta, pod nazwą Popowich (Popowice), została wymieniona w źródłach pisanych już w 1266 roku. W następnych stuleciach określana była nazwą Pfaffendorf, a w granice Środy Śląskiej włączono ją dopiero w latach dwudziestych XX wieku

Muzeum Regionalne w Środzie Śląskiej ma w swoich stałych zbiorach dużą część skarbu średzkiego odnalezionego przypadkowo podczas prac budowlanych prowadzonych w 1985 i 1988 roku na terenie budynku przy ul. Daszyńskiego. Przedmioty te należały prawdopodobnie do lokalnego bankiera, który w połowie XIV wieku pod zastaw tych kosztowności udzielił pożyczki starającemu się o carską koronę królowi czeskiemu Karolowi IV Luksemburskiemu.

Biżuterię wykonaną przez mistrzów złotniczych ze szlachetnych kruszców ozdobną klejnotami i wartościowe monety ukryto w piwnicach budynku pod numerem 14, zaś w czasie epidemii dżumy jej właściciel, bogaty bankier opuścił w pośpiechu Środę Śląską i schowane w niej precjoza. Przewrotny los spowodował, że właściciel nigdy nie wrócił po zamurowane w piwnicy zabytkowe i cenne przedmioty. Stało się o nich głośno dopiero po ponad sześciuset latach.

Zachowana i odzyskana część skarbu wyceniana jest na ok. 250 mln zł, przez co stanowi on jedno z największych i najcenniejszych znalezisk archeologicznych nie tylko w Polsce, ale też na terenie całej Europy. W przebudowywanej kamienicy przy ulicy Daszyńskiego znaleziono prawie osiem tysięcy monet, w tym złote floreny, srebrne grosze praskie i miśnieńskie, do tego dukaty oraz halerze. Niestety, można tylko przypuszczać, co jeszcze zawierał ów skarb nim dostał się w ręce szabrowników.

Udało się zainstalować WordPressa na mojej stronie. W hostingu PRV.PL to całkiem proste zadanie, nawet dla mnie 😉 Niebawem napiszę więcej!