Świątynia była wzmiankowana w 1233 roku, wybudowano ją w 2. połowie XIII wieku, budowę korpusu nawy głównej rozpoczęto w 1248. W murach kościoła w 1248 z polecenia księcia legnickiego Bolesława II Rogatki spalono 500 mieszczan za sprzyjanie Henrykowi III Białemu. W latach 1378-1388 budowniczy Szymon zbudował nowe prezbiterium nakryte sklepieniem przez mistrza Klausa Parlera. Pod koniec XV w. świątynia przeszła w posiadanie zakonu rycerskiego z czerwoną gwiazdą, od 1540 jako kościół protestancki. W 1623 roku zostały zniszczone dach i sklepienia świątyni, które odrestaurowano w 1645 roku. W 1670 roku budowla została gruntownie przebudowana, natomiast część zachodnia została dobudowana około 1830 roku. W latach 1946-1948 i 1958-1959 przeprowadzono restauracje, w czasie której odsłonięto relikty budowli romańskiej z XII-XIII wieku[2].
Architektura i wyposażenie
Obecnie jest to świątynia orientowana, murowana, wybudowana z cegły, rozplanowano ją na rzucie prostokąta, z wydzielonym prezbiterium zakończonym poligonalnie. Trzyprzęsłowe prezbiterium jest nakryte sklepieniem sieciowym, natomiast trzynawowy sześcioprzęsłowy korpus o układzie bazylikowym w nawie głównej nakryty jest sklepieniem kolebkowym, a w nawach bocznych nakryty jest sklepieniem krzyżowym. Jego zewnętrzne mury są pamiątką po świątyni późnoromańskiej wzniesionej na przełomie XII i XIII wieku. Była to bazylika ceglana o trzech nawach, zamknięta od strony wschodniej trzema absydami, i nakryta drewnianymstropem. Wyposażenie wnętrza reprezentuje się bardzo skromnie, składają się na nie rzeźbione w drewnie trzy ołtarze w stylu barokowym z początków XVIII wieku, ambona z 1677 roku, i znajdujące się w zakrystiiszafy w stylu późnogotyckim, w tym jedna z 1513 roku[3].
